بازی‌درمانی به دو روش پایه وجود‌دارد: غیر دستوری (یا کودک محور) و دستوری. در روش بازی‌درمانی کودک محور، اسباب‌بازی‌ها و ابزار‌های خلاقانه به کودکان داده‌می‌شود و به ‌آن‌ها اجازه می‌دهند به هر شکلی که دوست دارند از زمانشان استفاده‌کنند. هیچ راهنمایی در مورد اینکه چه‌ کاری باید انجام دهند یا چگونه باید مشکلاتشان را حل کنند به آن‌ها داده‌نمی‌شود. روش غیر مستقیم نوعی درمان وابسته به محرکات و انگیزه‌های مؤثر در افکار است و هدف اصلی این است که به کودکان اجازه داده‌می‌شود تا راه‌حلی برای مشکلات خود پیدا‌کنند. کل جلسه‌ی درمان معمولاً ساختار خاصی ندارد. درمانگر احتمالاً تنها به مشاهده‌ی کودک بی سروصدا بنشیند یا در مورد کارهای او نظر دهد. اگر کودک از درمانگر بخواهد که با او بازی کند درمانگر می‌تواند او را همراهی کند اما در نهایت تصمیم به عهده‌ی کودک است.